Εγινα διαιτητής… έτσι στο ξεκάρφωτο
Ο πατέρας μου δεν ήξερε ούτε πόσοι παίκτες παίζουν σε κάθε ομάδα
Στη χώρα μας συνήθως για όλα τα δεινά ευθύνεται ο διαιτητής και ο αστυνομικός
H Ελένη Λαμπαδαρίου είναι από τι κορυφαίες γυναικείες σφυρίχτρες στη χώρα μας. Παράλληλα διαγράφει πολύ καλή πορεία και στην Ευρώπη. Το περασμένο καλοκαίρι ήταν 4η διαιτητής στον τελικό τουEuro U19, ενώ πρόσφατα ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία της ΟΥΕΦΑ. Η αστυνομικός στο επάγγελμα Πειραιώτισσα ρέφερι μιλώντας στο “R” τόνισε πως ασχολήθηκε με τη διαιτησία χωρίς να έχει οικογενειακά ερείσματα, αλλά την αγαπάει πάρα πολύ.
- Πώς ασχοληθήκατε με τη διαιτησία;
Ξεκίνησα σχετικά μεγάλη, στα 23. Επειδή, ήμουν σε ηλικία που δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω κάποιο άθλημα, αλλά μου άρεσε το ποδόσφαιρο, αποφάσισα έτσι ξαφνικά να γίνω διαιτητής. Ηδη ως αστυνομικός και επειδή πήγαινα στα γήπεδα για τα μέτρα τάξης είχα έλθει σε επαφή με τη διαιτησία και μου άρεσε όλη αυτή η διαδικασία. Πριν από αυτό δεν είχα κάποια οικογενειακή παράδοση. Ο πατέρας μου δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, δεν ήξερε ούτε με πόσους παίκτες παίζουν οι ομάδες. Ούτε κάποιος άλλος συγγενής είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα, έτσι ώστε να έχω κάποιες παραστάσεις. Εγώ έτσι στο ξεκάρφωτο είπα πως θα πάω να γίνω διαιτητής. Στην αρχή με ακολούθησε και η αδελφή μου, αλλά μετά από κάποιο σημείο αφοσιώθηκε στην οικογένειά της.
-Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα να συνδυάζει οικογένεια, παιδιά, εργασία και διαιτησία σε υψηλό επίπεδο;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο και αυτή είναι από τις βασικές αιτίες που δεν έχω κάνει παιδί αν και είμαι παντρεμένη. Όταν κάτι θέλεις να το κάνεις τόσο επαγγελματικά αφοσιώνεσαι σε αυτό. Εχοντας, λοιπόν, ένα παιδί θα του στερήσεις για μεγάλο διάστημα την παρουσία σου. Όταν πήγα στο Euro U19 στην Ουαλία έλειπα 18 μέρες. Φανταστείτε αν είχα ένα παιδί πόσο δύσκολο θα ήταν και για μένα και για το παιδί. Όταν θέλεις κάτι πραγματικά το κάνεις. Συγχαίρω τα κορίτσια που καταφέρνουν τα συνδυάσουν, αλλά θεωρώ ότι για μένα θα ήταν δύσκολο. Επίσης τα πράγματα είναι δύσκολα και όταν ο σύζυγος δεν είναι από τον χώρο. Να κατανοήσει ότι είναι σα να έχεις μια δουλειά, τα προβλήματά της, και ότι χρειάζεται να σε στηρίξει. Είμαι τυχερή διότι ο άντρας μου είναι πρώην διαιτητής, με καταλαβαίνει απόλυτα και με στηρίζει. Αλλιώς θα είχα πρόβλημα.
-Το γεγονός ότι για να παίξει μια κοπέλα στα εθνικά πρωταθλήματα πρέπει να περάσει τα αγωνιστικά τεστ των ανδρών πώς το κρίνετε;
Είναι απόλυτα δίκαιο. Από τη στιγμή που θέλεις να έχεις τις ίδιες ευκαιρίες και την ίδια αντιμετώπιση με έναν άνδρα διαιτητή, θα πρέπει να δοκιμάζεσαι και στις ίδιες συνθήκες. Να περνάς τους χρόνους που κάνουν και οι άνδρες.
-Η αντιμετώπιση των γυναικών διαιτητών στα ανδρικά παιχνίδια σε σχέση με το παρελθόν έχει αλλάξει;
Σίγουρα. Παλαιότερα οι γυναίκες στο χώρο ήταν αρκετά λιγότερες. Τώρα πλέον υπάρχουν σε όλες τις κατηγορίες, ακόμα και στη σούπερ λίγκα ή τη football league. Ετσι, επειδή τις βλέπουν και στην τηλεόραση έχουν εξοικειωθεί με την παρουσία τους και έχει αλλάξει η νοοτροπία ποδοσφαιριστών και παραγόντων απέναντί τους. Γενικότερα μας βλέπουν με θετικό μάτι.
- Από την προσέλευση των νέων κοριτσιών στη διαιτησία είστε ικανοποιημένη;
Θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες διαιτητές σε ολόκληρη τη χώρα. Γενικά η ΦΙΦΑ, η ΟΥΕΦΑ, αλλά και η ΕΠΟ προσπαθούν πολύ για την ανάπτυξη της γυναικείας διαιτησίας και για να υπάρχει μεγαλύτερη προσέλευση από νέα κορίτσια.
- Στα τοπικά πρωταθλήματα υπάρχουν τα λεγόμενα γήπεδα στρούγκες. Οι εικόνες από αυτά έγιναν αιτία να τα παρατήσουν πολλά παιδιά με το που βγήκαν από τη σχολή. Οι νέες διαιτητίνες μπορούν να σταθούν όρθιες;
Δεν έχει να κάνει με το αν είναι κάποιος γυναίκα ή άνδρας. Είναι θέμα χαρακτήρα και αντοχών. Διότι μπορεί ένας άνδρας να μην αντέξει και να σταματήσει και μια γυναίκα να αντεπεξέλθει και να συνεχίσει. Εγώ στον Πειραιά έχω αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις και το μόνο που μπορώ να πω είναι πως μου βγήκαν σε καλό. Σε δυναμώνουν και σου δίνουν τη σιγουριά ότι την επόμενη φορά μπορείς να πας ακόμα πιο καλά.
- Τα κρούσματα βίας κατά διαιτητών, εν ενεργεία και μη, τι συναισθήματα σας προκαλούν; Πιστεύετε ότι αποτελούν τροχοπέδη για να ασχοληθούν νέα παιδιά με τη διαιτησία;
Όταν ακούω για τέτοια γεγονότα σίγουρα στενοχωριέμαι. Γιατί σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση τους. Σίγουρα μπορεί να εμποδίσουν κάποια παιδιά να μπουν στο χώρο, αλλά είναι θέμα επιλογών. Ή επιλέγεις να συγκρουστείς και να αντιμετωπίσεις όλες αυτές τις καταστάσεις ή δεν γίνεσαι διαιτητής.
- Τη νοοτροπία που υπάρχει στην Ελλάδα πως για όλα φταίει ο διαιτητής πώς την αντιμετωπίζετε;
Στη χώρα μας συνήθως για όλα τα δεινά ευθύνεται ο διαιτητής και ο αστυνομικός. Εγώ είμαι και τα δύο. Φταίνε πολλά. Η νοοτροπία μας, ο τρόπος που ζούμε. Είναι πολυδιάστατο το θέμα. Ωστόσο πρέπει να δούμε την πραγματικότητα. Ο διαιτητής είναι άνθρωπος, ο οποίος κάνει και λάθη, ανθρώπινα και κανείς δεν πάει σε ένα παιχνίδι που έχει οριστεί για να προκαλέσει προβλήματα.
- Οι διαιτητές και οι αστυνομικοί είναι κατεξοχήν αυτοί οι οποίοι ακούνε τα περισσότερα… μπινελίκια εν ώρα υπηρεσίας. Εσείς έχετε και τις δύο ιδιότητες. Πώς αντιδράτε ακούγοντας να σας περνούν γενεές δεκατέσσερις;
Στην αρχή στενοχωριόμουν, σίγουρα με ενοχλούσαν. Τώρα πλέον δεν με απασχολούν. Θέλετε διότι τα έχω συνηθίσει; Τα εκλαμβάνω ως μέρος της αποστολής μου, είτε ως διαιτητής, είτε ως αστυνομικός, που δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Καταφέρνω να μην αντιδρώ, να πειθαρχώ και τα προσπερνάω.
- Η οικονομική κρίση έχει δυσκολέψει το έργο σας τόσο επαγγελματικά, όσο και διαιτητικά;
Σίγουρα. Υπάρχει πολύς κόσμος που συναναστρέφομαι που έχει πληγεί και αυτό έχει αντίκτυπο και στο ποδόσφαιρο. Προβλήματα, όμως, ιδιαίτερα βίας, υπήρχαν και πιο παλιά, όταν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση. Πιστεύω ότι είναι περισσότερο θέμα φιλοσοφίας και νοοτροπίας του καθενός.
- Ποιες είναι οι εμπειρίες που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό σας από την πορεία σας στη διαιτησία;
Σίγουρα το Euro U19 στην Ουαλία. Εκεί όπου είχα την τύχη να μείνω μέχρι τον τελικό όπου ήμουν 4η διαιτητής. Επίσης το πρόγραμμα Core της ΟΥΕΦΑ, όπου βρέθηκα στην Ολλανδία και διαιτήτευσα αγώνα ανδρών 4ης κατηγορίας. Εκεί γνώρισα το ποδόσφαιρο σε μια εντελώς άλλη βάση. Ηταν γιορτή για όλους. Είχα τύχη να έχω κόουτς στο πρόγραμμα την Τζένυ Πάλκμβιστ, από τα ιερά τέρατα της παγκόσμιας γυναικείας διαιτησίας. Επίσης απίστευτη εμπειρία ήταν ο τελικός του κυπέλλου Πειραιά το 2012 Ατρόμητος Πειραιά- Κερατσίνι στο Καραϊσκάκη με πολύ κόσμο. Όπως επίσης και κάτι εξωαγωνιστικό. Την ημέρα του μεγάλου σεισμού στην Αθήνα το 1999 ήμουν στο παλιό Καραϊσκάκη μέτρα τάξης στον αγώνα Ελπίδων Ελλάδας-Αλβανίας. Το ματς έγινε κανονικά, αλλά μια αγωνία την είχαμε για το τι μπορούσε να συμβεί στην κατάσταση που ήταν το γήπεδο.
- Κάποια όνειρα για το μέλλον;
Επειδή μια λαϊκή ρήση λέει πως «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει», θέλω να ζω τη στιγμή, να ευχαριστιέμαι και έχει ο Θεός. Ευγνωμονώ τη διαιτησία διότι κάνοντας κάτι που αγαπώ πολύ είχα την ευκαιρία να ζήσω ανεπανάληπτες εμπειρίες, αλλά και να γνωρίσω σπουδαίες προσωπικότητες του χώρου.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ Π.ΚΟΥΤΑΚΟΣ
REFEREE
