Το άθλημα του ποδοσφαίρου είναι αυτό που λίγο ή πολύ όλοι ξέρουν είτε ν' αγωνίζονται, είτε να λένε την άποψή τους, είτε να κριτικάρουν. Αυτό όμως που ελάχιστοι σχεδόν κανένας δεν γνωρίζει, άλλα όλοι υποψιαζόμαστε, είναι η «βρομιά» και τα συμφέροντα που επικρατούν κάτω από το πιο εμπορικό άθλημα του κόσμου. Πριν λίγο διάστημα ανακοινώθηκαν από την Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας οι διαιτητές όλων των κατηγοριών. Οι διαιτητές είναι τα πρόσωπα που αποτελούν τους πραγματικούς «άρχοντες» της αναμέτρησης καθώς κανένας δεν μπορεί να επέμβει σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα για 90' λεπτά, ούτε ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πλην του διαιτητή. Είναι ο χώρος που τα τελευταία χρόνια έχει στιγματιστεί αρκετά με τις λεγόμενες «παράγκες», με τους υπεύθυνους να δίνουν λύση όχι αυτοβούλως αλλά επειδή κάποιοι κάνουν κουμάντο. Παρατηρήθηκε λοιπόν πως για άλλη μια χρονιά η Αχαϊκή διαιτησία είναι «ριγμένη» από πλευράς αριθμού διαιτητών, σε αντίθεση μ' αυτήν των βοηθών.
Βέβαια το γεγονός αυτό μπορεί να αποδειχθεί και θετικό, αφού οι ολιγομελής εκπροσώπηση θα αναδείξει ποιοι πραγματικά αξίζουν να βρίσκονται εκεί και ποιοι όχι. Ένας από τους πιο αρμόδιους ανθρώπους για να μιλήσει για το χώρο της διαιτησίας και συγκεκριμένα της Αχαϊκής δεν είναι άλλος από τον Χρυσόστομο Μάνθο, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας του έχει τιμήσει τη φανέλα του διαιτητή και έχει μεταλαμπαδεύσει σε νεαρούς, αξιόλογους, διαιτητές το στίγμα του πως να διευθύνει σωστά έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Ο Χρυσόστομος Μάνθος μίλησε στην «Γ.Σ.» για την φετινή εκπροσώπηση της Αχαϊκής διαιτησίας στα εθνικά πρωταθλήματα καθώς και για τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις που έχει. Επιπλέον, αναφέρθηκε για τις σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στις ομάδες με τους πρώην διαιτητές, την Επιτροπή Διαιτησίας καθώς και για την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αχαΐας.
-Γ.Κ.: Ποια είναι η άποψή σας για τον τρόπο των αξιολογήσεων των διαιτητών;
Μ.Χ.: «Οι αξιολογήσεις ως προς την σφαιρική τους ανάλυση εμπεριέχει πολλές πτυχές. Μία από αυτές είναι σαφώς ο μικρός αριθμός των διαιτητών που έχει ανάλογη πτώση και στην δυναμική της Αχαϊκής διαιτησίας. Η δυναμική, με βάση τις απαιτήσεις του τοπικού πρωταθλήματος, θέλει έναν αριθμό διαιτητών, οι οποίοι θα καλύπτουν το φάσμα της αναγκαιότητας. Οι διαιτητές θα πρέπει να διαθέτουν τα στοιχεία της εμπειρίας, της ικανότητας, της διαχειριστικότητας, της προσωπικότητας, της γνωσιολογίας του αντικειμένου και του ταμπεραμέντου. Τα στοιχεία αυτά ανακαλύπτονται μέσα από την εκπαίδευση. Μέσα από την σωστή εκπαίδευση θα αρχίσει σιγά - σιγά το στοιχείο εκείνο που λείπει από κάθε διαιτητή να ολοκληρώνεται ώστε, ως απαραίτητο, να συνδράμει στην περαιτέρω βελτίωση του επιπέδου διεύθυνσης των αγώνων του τοπικού πρωταθλήματος. Είναι λοιπόν ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο οι αξιολογήσεις θα πρέπει να γίνονται με βάση τα παραπάνω στοιχεία του κάθε διαιτητή με συνάρτηση βέβαια την μελλοντική εξέλιξη του καθενός».
-Γ.Κ.: Τι γνώμη έχετε για την ολιγομελή εκπροσώπηση της Αχαϊκής διαιτησίας;
Μ.Χ.: «Είναι σαφές ότι έχουμε μία μείωση του αριθμού των διαιτητών στην Αχαΐα. Αυτό όμως μπορεί να αποτελέσει και μια ευκαιρία στα νέα παιδιά που έρχονται, να πεισμώσουν και να παλέψουν έτσι ώστε να δημιουργήσουν την τρίτη γενιά των διαιτητών, καθώς όπως παρατηρούμε δεύτερη δεν υπάρχει. Όλοι εμείς οι παλιοί εκείνη την εποχή του 1970 (δηλαδή Μάνθος, Μαλλιώρης, Κόττικας, κλπ) είχαμε μπροστά μας τα «τέρατα» της Αχαϊκής διαιτησίας (Χρυσοβέργης, Κολλυρόπουλος, Μανής κλπ), οι οποίοι μας εξέπεμπαν αισθήματα αντιφατικά, δηλαδή αυτά του θαυμασμού κι αυτά του «πνιγμού». Αγωνιούσαμε πότε θα ανέβουμε και η άνοδός μας εμποδιζόταν από την παρουσία τους. Ξαφνικά βρεθήκαμε, ένα πρωί, στην κορυφή και ορισμένες φορές νιώσαμε το ψύχος της μοναξιάς σ' αυτήν την κορυφή. Η ιστορία, δυστυχώς ή ευτυχώς, επαναλαμβάνεται και δίνεται η ευκαιρία στους νέους, αφανείς, φερέλπιδες διαιτητές να φανούν μέσα από την ικανότητα και το ταλέντο. Είναι μεγάλη ευκαιρία γι αυτούς και μοναδική. Ομιλώ, αν μου επιτρέπεται, ως σοφός και δάσκαλος. Μία άλλη θετικότητα, που μπορεί να προσδώσει η ύπαρξη της ολιγοαριθμίας είναι ένα είδος ξεσκαρταρίσματος, μένουν δηλαδή οι διαιτητές εκείνοι που για τον οποιονδήποτε λόγο έχουν μία δυναμική εξέλιξης. Πάντως σε τέτοιες στιγμές το σημαντικό είναι να βλέπουμε την ωφέλεια του συνόλου και όχι την ωφέλεια του εγώ. Όπως όμως και να 'χει, από την πείρα μου, καταθέτω αυτά που μπορώ να δω, προσθέτοντας την ευχή ότι το αποτέλεσμα θα είναι θετικό. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις καταστάσεις μοιρολατρικά».
-Γ.Κ.: Παρατηρούμε πρώην διαιτητές να συνεργάζονται με σωματεία. Ποιο είναι το σκεπτικό σας πάνω σε αυτό το ζήτημα;
Μ.Χ.: «Αν και από φιλοσοφικής άποψης είμαι αντίθετος, εντούτοις τους δικαιολογώ αφού οι ίδιοι οι παράγοντες ζήτησαν, διεκδίκησαν και πέτυχαν την εξάρτηση της διαιτησίας από αυτούς. Τι λοιπόν κακό πράττουν που τελικά επιλέγουν να βοηθήσουν την εξουσία»;
-Γ.Κ.: Για τους διαιτητές που σταμάτησαν πικραμένοι;
Μ.Χ.: «Οι διαιτητές που σταμάτησαν την ενεργό δράση, είτε γιατί δεν αξιολογήθηκαν, είτε γιατί δεν πέρασαν τις εξετάσεις, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο, έχουν πίκρα και πόνο ψυχής. Αυτό είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Σε αυτές τις περιπτώσεις καλό θα ήταν οι Επιτροπές διαιτησίας, στο πλαίσιο μιας άτυπης συνέντευξης, πολύ καιρό πριν, να γνωστοποιούν στους διαιτητές αυτούς το τι μέλλει γενέσθαι για την συνέχιση της ενεργούς προσφοράς τους. Εκτιμώ ότι θα πρέπει να γνωστοποιείται στο κάθε άτομο ο «θάνατός» του όσο κι αν αυτό προκαλεί πόνο και δημιουργεί μίσος. Μάλιστα θα έλεγα τα άτομα αυτά να απέχουν για αρκετό πολύ χρόνο και να μην αποκτούν εξουσιαστικές σχέσεις, διότι ο πόνος και το μίσος μετατρέπονται σε εκδίκηση. Τότε η υπαρξιακή ουσία της διοίκησης χάνει την πραγματική της έννοια με συνέπεια αυτό με μαθηματική ακρίβεια να οδηγεί στην ολέθρια αποτυχία. Άρα η ειλικρινής, ανθρώπινη και αληθινή γνωστοποίηση στην αντιμετώπιση του διαιτητικού «θανάτου» προς το άτομο εκείνο το οποίο προσέφερε, με την παρουσία του, τον «πλούτο» βοήθειας προκειμένου ένα ποδόσφαιρο ερασιτεχνικό και μάλιστα της αίγλης της Αχαΐας, να εξελιχθεί έτι περισσότερο, όχι μόνο μπορεί, αλλά απαιτείται».
-Γ.Κ.: Πώς κρίνεται το έργο της Επιτροπής Διαιτησίας;
Μ.Χ.: «Μία επιτροπή πρέπει να καλύπτει, με τους διαιτητές της, από πλευράς Αχαΐας, σε εθνικό επίπεδο τις θέσεις που αρμόζουν για την αίγλη της Ένωσης αυτής σε συσχετισμό με την δυναμική των αγωνιζόμενων διαιτητών. Αυτό αρμόζει να το πράξει με βάση την εκτίμηση του κάθε διαιτητή ο οποίος πορεύεται μέσα στην ποδοσφαιρική χρονιά, στα γήπεδα της Αχαΐας. Θα πρέπει αφού συνεκτιμήσει όλες αυτές τις παραμέτρους, πριν τις αξιολογήσεις, να προβεί στις καλύτερες προεπιλογές, πολύ νωρίτερα από τα προβλεπόμενα ή οριζόμενα».
-Γ.Κ.: Ποια η γνώμη σας για την ΕΠΣ Αχαΐας;
Μ.Χ.: «Την ΕΠΣ την ανέλαβαν νέοι άνθρωποι. Ο νέος άνθρωπος έχει θέληση, όρεξη και ενέργεια. Τα στοιχεία αυτά προδικάζουν μία θετική πορεία, την οποία περιμένουμε να δούμε. Η πολιτική την οποία ακολουθούν έχει να κάνει με την ταύτιση της φιλοσοφίας τους κι αυτή της ΕΠΟ. Μπορούμε να πούμε ότι ο χώρος της διαιτησίας διακατέχεται από αισιοδοξία, την οποία αναμένουμε να δούμε στο τέλος. Ξέρετε, εκτός από κάποιο όνομα, ρόλο, θέση που διαθέτει ο καθείς, στο χώρο του Αχαϊκού ποδοσφαίρου είναι και φίλαθλος. Ο φίλαθλος και μάλιστα ο Αχαιός, το έχω τονίσει και στο παρελθόν, είναι ο καλύτερος, δίκαιος και αυστηρός κριτής σε όλη την Ελλάδα. Εγώ ανέκαθεν εκτιμούσα, σεβόμουν και φοβόμουν την γνώμη του. Αυτό ήταν τελικά, θέλω να πιστεύω, που με κατέστησε πετυχημένο και τον ευχαριστώ γι αυτό».
